Alén das montañas, Xela ficaba muda ante a beleza das innumerables cores da primavera, os verdes infinitos, o intenso azul do ceo, a exuberancia do sol quentado o seu corpo tendido na herba…….definitivamente, aquel prado no medio do bosque, era o lugar con máis maxia que Xela coñecía. Alí, desfrutando dos sons que a envolvían, case podía sentir coma se a nai natureza lle dese todo o agarimo que precisaba.
